Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Γκρεμίζοντας τον τοίχο... Ξανά...

Με δήλωση στο site του, ο Roger Waters ανακοίνωσε σειρά συναυλιών αρχικά στη Βόρεια Αμερική και του χρόνου την άνοιξη και στην Ευρώπη στις οποίες θα παρουσιάσει το έπος των Pink Floyd, The Wall. Διαβάζοντας κανείς την ανακοίνωση, αντιλαμβάνεται για ακόμη μία φορά  πόσο ο Waters θεωρεί το The Wall ομαδικό έργο του συγκροτήματος, δηλαδή καθόλου (για του λόγου το αληθές, το artwork του δίσκου έχει τροποποιηθεί ώστε να μην περιλαμβάνει το όνομα της μπάντας). Αλλά κάπου εδώ σταματώ τη γκρίνια. Γιατί η ανάγνωση της ανάγκης να ερμηνευτεί ξανά το έργο στο σύνολό του, της οπτικοποίησης συμπεριλαμβανομένης, εμένα προσωπικά με καλύπτει απόλυτα αν και παραδέχομαι ότι είμαι αρκετά επίφοβος να υπεισέρχεται σημαντικού βαθμού μεροληψία στην κριτική μου απέναντι σε αυτόν που θεωρώ έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Γράφει, λοιπόν, ο Waters:

"I recently came across this quote of mine from 22 years ago:
” What it comes down to for me is this: Will the technologies of communication in our culture, serve to enlighten us and help us to understand one another better, or will they deceive us and keep us apart?”
I believe this is still a supremely relevant question and the jury is out. There is a lot of commercial clutter on the net, and a lot of propaganda, but I have a sense that just beneath the surface understanding is gaining ground.  We just have to keep blogging, keep twittering, keep communicating, keep sharing ideas..."

Το μόνο που μένει μέχρι να ανακοινωθούν οι ημερομηνίες του ευρωπαϊκού σκέλους της περιοδείας είναι να ελπίζω ότι σε αυτές θα περιλαμβάνεται και η Ελλάδα. Για να ξαναβάλω τα κλάμματα όπως πριν λίγα χρόνια στη συναυλία του Waters στη Μαλακάσα παρά το ότι άκουγα τα solo του Gilmour από άλλον. Για να ρίξει τον Τοίχο κι εδώ, σε μία χώρα στην οποία τείχη, διαχωριστικές γραμμές, άβατα και αποκλείσμοι μόνο χτίζονται και ποτέ δεν γκρεμίζονται. Όχι ότι είναι η μουσική που θα αλλάξει τον κόσμο αυτό, αλλά σίγουρα τον κάνει και θα συνεχίσει να τον κάνει απείρως πιο βιώσιμο.


4 σχόλια:

  1. Ο ένας Dylan, ο άλλος Waters, εγώ ξέμεινα με τον Dalaras...

    Έχω ένα προαίσθημα ότι θα μας φτιάξει πάλι ο Roger πάντως, δε νομίζω να μας αφήσει "outside the wall".

    Τι ήταν αυτό το πράγμα στη Μαλακάσα...; Μόνο που το θυμάμαι ανατριχιάζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άσε Χρήστο, Waters στη Μαλακάσα ήταν η απόλυτη μουσική μέθεξη! Μετά από αυτό μπορείς να αναφωνήσεις "Den mas xezeis re Dalara"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι καιρός να γκρεμίσουμε τους τοίχους και τις μπάρες που μας ταλαιπωρούν! Η επανάσταση είναι εδώ..παρόλα τα φιμωμένα στόματα και τα ασφυκτικά απλήρωτα δάνεια. Ξεκίνησε μες τις καρδιές μας θα συνεχίσει...

    What shall we use
    To fill the empty spaces
    Where we used to talk?
    How shall I fill
    The final places?
    How should I complete the wall

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς, τα τείχη χτίζονται ταχύτερα από ότι γκρεμίζονται στις μέρες μας. Δες για παράδειγμα το διωγμό των Τσιγγάνων από τον Σαρκοζί στη Γαλλία. Φοβάμαι πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή