Στο καθήκον

Πάει περίπου ένας μήνας που έχω ξεκινήσει να εργάζομαι στο "Ιπποκράτειο" και αυτό το αστείο δε λέει να τελειώσει. Πάνοπλοι αστυνομικοί φυλάνε σκοπιές έξω από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, τοις κείνων (ποίων;) ρήμασι πειθόμενοι. Βλέπω τους βραδινούς να κουτουλάνε στο τραπεζάκι περιμένοντας τους πρωινούς και σφίγγεται η καρδιά μου. Παιδιά, χαλαρώστε. Ακόμα και ο  John Dillinger δύσκολα θα το έσκαγε από κει μέσα -για τον Παλαιοκώστα δεν παίρνω όρκο. Να δω διασωληνωμένο να τρέχει στους διαδρόμους του νοσοκομείου και όργανα στο κατόπι του, και τι στον κόσμο. Και αφού κάθεστε που κάθεστε ολημερίς, μήπως να περνούσατε και κανένα καθετήρα για να ανασάνουν λίγο και οι ταλαίπωρες οι νοσηλεύτριες

Μιλώντας και λίγο σοβαρά τώρα, οποιοσδήποτε άνθρωπος εισάγεται σε ένα νοσοκομείο είναι αβάσταχτα απροστάτευτος απέναντι στη γύμνια του, στους γιατρούς, στους νοσηλευτές, στις βελόνες, σε έκθεση σε φάρμακα ή διαδικασίες για τα οποία ελάχιστες φορές είναι ενήμερος και στην καλύτερη των περιπτώσεων γνωρίζει απλά ότι αυτά γίνονται "για το καλό του". Και το χειρότερο ρεμάλι του κόσμου έχει το δικαίωμα να αρρωστήσει, να αναρρώσει ή και να πεθάνει με την ησυχία του χωρίς κανέναν πάνω από το ταλαίπωρο κεφάλι του. Καλύτερα η ελληνική αστυνομία να μην ξύνει πληγές, γιατί εγώ προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι εκείνο το άγριο καλοκαίρι του 2002 στον "Ευαγγελισμό" έγιναν όλα lege artis, που λένε και οι σπουδαγμένοι.