Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Το μεγάλο κόλπο

Είναι φοβερό το κυνήγι μαγισσών το οποίο έχει εξαπολύσει το παράρτημα της Τρόικας (λέγε με κυβέρνηση) σε αγαστή συνεργασία με τενίστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους (λεγε με Χατζηνικολάου), αθυρόστομες κυρίες που με ακριβά ταγέρ που παριστάνουν τις αδέκαστες παρουσιάστριες δελτίων ειδήσεων (λέγε με Τρέμη) και γραφικούς λαϊκιστές λιμοκοντόρους ταγμένους στην εφαρμογή του τριπτύχου "ησυχία, τάξη κι ασφάλεια" (εμένα λέγε με Πορτοσάλτε). Ο στόχος δεν είναι άλλος από το δημόσιο υπάλληλο, στόχος ιδιαίτερα εύκολος καθώς ποιος μπλέκει τώρα με βιομηχάνους, κουμπάρους, εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους. 
Από τις αρχές του έτους, η συμμορία προλείανε το έδαφος με κάθε μέλος της να πλειοδοτεί στην εκτίμηση για τον πραγματικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα, με τον καθένα να εκτοξεύει την παπαριά του ανενόχλητα και χωρίς να υπόκειται στη βάσανο της διασταύρωσης των στοιχείων. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι κάπου εκεί η συμμορία πίστεψε το ίδιο της το παραμύθι και σχεδίασε το κόλπο γκρόσο. Να απογράψει τους υπαλλήλους του δημοσίου αλλά και όσους βρίσκονται σε σύμβαση με αυτό. Η απογραφή θα γινόταν ηλεκτρονικά, είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα και η τιμωρία για όσους δε θα συμμορφώνονταν προς τας υποδείξεις ήταν η παύση πληρωμών. Ακολούθησαν τραγελαφικές στιγμές στους οργανισμούς δημοσίου δικαίου με το σύστημα απογραφής να πέφτει πιο συχνά και από το σήμα τηλεφώνου στην κορφή του Ταϋγέτου, με πεδία στη φόρμα να είναι αδύνατο να συμπληρωθούν και τη μία παράταση να διαδέχεται την άλλη. Μετά κόπων και βασάνων η διαδικασία ολοκληρώθηκε με επιτυχία και η συμμορία καθόταν μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή στο Υπουργείο Εσωτερικών περιμένοντας να προκύψει ένα νούμερο μεγαλύτερο από τον αριθμό των ήλιων του Σύμπαντος. 
Ζονκ! Αφενός ο αριθμός ήταν ήδη γνωστός, αφετέρου μάλλον είναι μικρός αν συγκριθεί με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε το ρεπορτάζ του Ιού εδώ).
Αναλογιζόμενος ότι το μέγεθος και η ποιότητα της μηχανορραφίας ξεπερνά ακόμα και το αντικομμουνιστικό ντελίριο της δεκαετίας του '50, όπως το περιγράφει ο James Elroy στο "Μεγάλο Πουθενά" το οποίο διαβάζω αυτές τις μέρες, μου ήρθε στο μυαλό το ταξιδάκι του Michael Moore στη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία για τα γυρίσματα του Sicko.
Εκεί, που λέτε, υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι -άκουσον, άκουσον Μιχάλη Καψή!- βοηθούν τις νέες μητέρες στις δουλειές του σπιτιού, στη μπουγάδα, το ξεσκάτισμα, την αποστείρωση του μπιμπερό κλπ. Υπάρχει επίσης δημόσιος υπάλληλος στα νοσοκομεία ο ρόλος του οποίου είναι να δίνει χρήματα στους ασθενείς που παίρνουν εξιτήριο για να επιστρέψουν με ασφάλεια στο σπίτι τους.  Ας μη μιλήσω για τα προγράμματα ψυχοκοινωνικής υποστήριξης ή τα γραφεία επαγγελματικού προσανατολισμού (όχι αυτά τα οποία χρεωνόταν ο φιλόλογος ή ο μαθηματικός και το θυσίαζε στο βωμό του "να βγει η ύλη"). Όλοι αυτοί, αν υπήρχαν στην Ελλάδα, θα λιθοβολούνταν μέχρι παραίτησης.
Το πρόβλημα με τους δημόσιους υπαλλήλους στην Ελλάδα δεν είναι ο αριθμός τους αλλά η ποιότητα της εργασίας τους. Αραχτοί και λάιτ οι ευνοούμενοι της φαυλοκρατίας και του πελατειακού κράτους,  υπονομευτές του εχθρού οι υποστηριχτές της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης (υπονομεύοντας στην ουσία την ποιότητα ζωής του πολίτη), ρίχνοντας χριστοπαναγίες και αηδιασμένοι όσοι είχαν κάποτε τη διάθεση να εργαστούν, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κακής ποιότητας και σίγουρα δεν είναι ο αριθμός τους η αιτία της δυσλειτουργίας της κρατικής μηχανής.
Θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας, πού διάολο είναι το φιλότιμο και η προσωπική ευθύνη του καθενός; Το ίδιο σκέφτομαι να ρωτήσω κι εγώ τις μαγείρισσες στο νοσοκομείο την επόμενη φορά που θα μου σερβίρουν αυτό το μπριάμ το οποίο δεν το πλησιάζουν ούτε οι χοίροι.    

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

All aboard...!

Το καλό με το rock είναι ότι δε χρειάζεται πολλά συστατικά. Για την ακρίβεια απαιτείται μόνο ένα, αλλά σε μεγάλες δόσεις και αυτό είναι οι ισχυρές προσωπικότητες. Ο αξιότιμος κύριος Ozzy Osbourne, ευρισκόμενος σε καλύτερη φόρμα από την προ πενταετίας επική εμφάνισή του με την αυθεντική σύνθεση των Black Sabbath στον ίδιο χώρο, είναι τέτοια προσωπικότητα. Ανίκανος να διαχειριστεί την περιουσία του, υποταγμένος μέχρι κεραίας στη δυναμική σύζυγο Sharon, ανίκανος να ξεχωρίσει μια ζωντανή από μια νεκρή νυχτερίδα, εξευτελιζόμενος μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια στο MTV, ο Prince of Darkness έχει καταφέρει μεταξύ άλλων:
-να ορίσει με τους Black Sabbath τον ήχο του hard rock. Και του metal. Και του stoner.
-να εμπνεύσει ορισμένους από τους κορυφαίους μουσικούς του χώρου, οι οποίοι μαζί του έβγαζαν τον καλύτερο εαυτό τους, όπως οι Randy Rhoads, Jake E. Lee και βέβαια η αγαπημένη μου τριάδα των Mike Bordin, Robert Trujillo και του τιτανοτεράστιου Zakk Wylde
-να βγάλει έναν από τους πέντε καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του '90 για τα δικά μου τα αυτιά, το Ozzmosis.
Ο τύπος για τον οποίο ο συνοδοιπόρος του στους Black Sabbath Tony Iommi δήλωνε κάποτε "he's Ozzy Osbourne and he's an idiot! I'm not being in a band with that fucking moron!", πέρασε μια βόλτα από Μαλακάσα, διέλυσε τα σύννεφα, σεληνιάστηκε από το ολόγιομο φεγγάρι, τραγούδησε δυο ώρες γεμάτες, διάλεξε τα καλύτερα της καριέρας του τόσο από τους Sabbath όσο και από την προσωπική του δισκογραφία (ένα μικρο παράπονο για το ότι δεν είχαμε κάτι από Ozzmosis δεν γίνεται να το πνίξω), μπουγελώθηκε με κουβάδες, μπουγέλωσε με κουβάδες και μάνικες, μας σύστησε το νέο του κιθαρίστα, τον εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο Gus G., αφιέρωσε ένα τραγούδι στη μνήμη του Ronnie James Dio, μας ευλόγησε με τα γνωστά του "God bless you all" και μου θύμισε για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν είναι καλύτερο από μία μεγάλη rock συναυλία!
Σκεφτόμουν να διανθίσω την ανάρτηση με ένα βίντεο του Shot In The Dark ή του War Pigs (του οποίου η χθεσινή εκτέλεση ήταν ονειρική), αλλά ψάχνοντας στο youtube, προτίμησα αυτό:
 


Hell Yeah!

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Las Vegas αλά ελληνικά

Ιδιωτικά αεροδρόμια στα οποία θα προσγειώνονται οι εμίρηδες για να σερβιριστούν χωριάτικη και greek tzatziki από τους κακομοίρηδες, ρουλέτες, ληστές με ένα χέρι και αγιογδύτες με πολλές μασέλες,  αραβικό τουρμπάνι τελευταία προσθήκη στην περήφανη εθνική ενδυμασία, συντριβάνια που εκτοξεύουν χυμό καρύδας,  duty free παστέλι κι ελιές καλαμών, ξενοδοχείο 12 αστέρων και bungee jumping από την ταράτσα  για τους σεΐχηδες, ο Πάγκαλος με εκπομπή στο Al Jazeera, χαρέμια από άνεργες της Νάουσας και της Πτολεμαΐδας έτοιμες να υποστούν το οθωμανικό δίκαιο προς ευόδωση της επένδυσης, μαρίνες για να δένουν τα γιώτ και νταβραντωμένοι περήφανοι Έλληνες νέοι να τρίβουν τα καταστρώματα, τζαμί μεγαλύτερο από το Al-Haram της Σαουδικής Αραβίας (γιατί όταν το ζητούσαν δικαίως οι μουσουλμανικές κοινότητες της Αθήνας, το επίσημο ελληνικό κράτος εξέφραζε ο Άδωνις, αλλά τώρα... είναι πολλά τα πετροδόλαρα).
Και η αποκορύφωση; Μέσα στον Αργοσαρωνικό, έργο με τεχνητά νησιά ανάλογο των Palm Islands του Ντουμπάι, με μόνη τη διαφορά ότι το σχήμα τους θα είναι ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ.  
Όσοι οραματίζονταν μητροπολιτικό πάρκο στο χώρο του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού, ας διαβάσουν το υπό έκδοση βιβλίο του Γιώργου Παπανδρέου "Ο Τέταρτος Δρόμος για το Σοσιαλισμό" και θα διαπιστώσουν ότι εμίρη παρόντος παν σχέδιο για πάρκο παυσάτω. Το κεφάλαιο το οποίο αναφέρεται στην παράδοση του ελεύθερου χώρου στα λόμπι προλογίζει ο άλλος υπέρμαχος του πρασίνου στην Αθήνα, Γιώργος Σουφλιάς.   

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Δεκάλογος

Δεν μπορούσα να αφήσω την πρόσκληση του Χρήστου να πέσει στο κενό, ειδικά μετά το παραλήρημα γκρίνιας που προηγήθηκε. Καθυστέρησα για λόγους ανωτέρας βίας, αλλά τώρα και μετά έναν αναζωογονητικό μεσημεριανό ύπνο, είμαι έτοιμος!
Αφού ενημερώσω ότι η σειρά είναι τυχαία, ξεκινάω το μέτρημα.
  1. Το solo του David Gilmour στο Time. Η αποθέωση της κομψότητας και η επιβεβαίωση της ρήσης "τι θα ήταν το rock χωρίς το feedback";
  2. Το Κορώνι. στην Κεφαλονιά και η τεράστια αμμουδερή πλαγιά που σκαρώνουν τα κύματα τους χειμώνες για να κάνουμε ο αδερφός μου κι εγώ τούμπες τα καλοκαίρια. 
  3. Τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά". Τα διάβαζα στην πρώτη μου επίσκεψη στο Παρίσι και ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι κανείς από όσους επιβάτες του μετρό κρατούσαν βιβλίο δε διάβαζε κάτι πιο σπουδαίο.
  4.  Η κιθάρα μου, η οποία σίγουρα άξιζε να βρίσκεται στα χέρια κάποιου καλύτερου από μένα, αλλά επειδή μάτωσα για να την αγοράσω θα συνεχίζει να ταλαιπωρείται από τα κουλά μου. 
  5. Ο μεσημεριανός ύπνος, ο τόσο παρεξηγημένος. Μιλάς με κάποιους ματαιόδοξους και σου λένε ότι θα κοιμηθούν μια και καλή όταν πεθάνουν, ότι σπαταλάς το χρόνο σου και λοιπές γραφικότητες. Απορώ πώς στερούν από τον εαυτό τους αυτό το ελιξήριο. 
  6. Το Βερολίνο, στο οποίο ίσως να πέρασα την καλύτερη εβδομάδα της ζωής μου. Έχω φανταστεί άπειρες φορές τον εαυτό μου μόνιμο κάτοικο, τυλιγμένο σε κασκόλ και πουλόβερ, να ζω και να αναπνέω σε αυτόν τον παράδεισο με τον άνθρωπό μου, να συναναστρέφομαι με τους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους του, να βομβαρδίζομαι από ερεθίσματα.... αλλά κάπου εκεί κάποια γριά με παίρνει αμπάριζα στο μετρό για να μου θυμίσει ότι πρέπει να αλλάξω γραμμή αν θέλω να κατέβω Αμπελόκηπους.
  7. Να γνωρίζω συναρπαστικούς ανθρώπους, με τους οποίους ξεχνώ πόσο χρόνο (ή και χρόνια) έχω σπαταλήσει ασχολούμενος με φελλούς.
  8. Ο Μάρκαρης, ο Καμιλέρι, ο Τάιμπο, ο Ελρόυ και όλοι αυτοί οι γραφιάδες αστυνομικού μυθιστορήματος, οι οποίοι με βοηθούν μέσω των ηρώων τους να ζήσω κι εγώ το μύθο μου. 
  9. Το Ταξίδι στα Κύθηρα. Αυτό το οποίο έκανα το 1986 με την ευρύτερη οικογένεια, αυτό το οποίο ελπίζω να επαναλάβω του χρόνου αλλά και αυτό του Αγγελόπουλου, με τον πιο λεβέντη Έλληνα
  10. Το κυριακάτικο πρωινό, με γάλα, κέικ, εφημερίδα και μουσική. 
Αν κατάλαβα καλά, ήρθε τώρα η σειρά μου να στείλω την πρόσκληση σε δέκα φίλους μπλόγκερς. Καλώ λοιπόν στο βήμα τους ακόλουθους:
Συμπαθάτε με αλλά, καθότι νέος στο κουρμπέτι δε συμπληρώνω δέκα που να χτυπιέμαι σαν χεβιμεταλάς από το Αγρίνιο!

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Αντιστοιχίες

Το να γιορτάζεις στην Αθήνα την Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο πεζοδρομώντας την Πανεπιστημίου είναι ίδιο με το να διοργανώνεις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου σε σχολείο της δημοκρατικής Σπάρτης. 

Στη μεν πρώτη περίπτωση και σε ένα αξιόπιστο δείγμα εκατό ανθρώπων:
-οι εβδομήντα, στην συντριπτική πλειοψηφία τους οδηγοί, θα σε βρίζουν που τους κάνεις τη ζωή δύσκολη.
-οι είκοσι απλά θα αδιαφορήσουν.
-και οι δέκα εναπομείναντες γραφικοί θα κατεβάσουν τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους και τα ποδήλατά τους στον πεζόδρομο, υπό τα οργισμένα βλέμματα των πρώτων και τη θυμηδία των δεύτερων.

Στη δεύτερη περίπτωση και σε ένα επίσης αξιόπιστο δείγμα εκατό ανθρώπων:
-οι εβδομήντα θα σε βρίζουν. Οι μεν γονείς γιατί εισάγεις στα παιδιά τους κενά δαιμόνια προπαγανδίζοντας κομμουνιστικές ιδέες. Τα δε παιδιά, γιατί είναι παιδιά των γονιών τους.
-οι είκοσι απλά θα αδιαφορήσουν. Θα χτυπήσουν κάνα παλαμάκι αν το πρόγραμμα της μπάντας περιλαμβάνει το πιασάρικο "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" και that's all folks. Δεν πα' να χτυπάνε  το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα...
-και οι δέκα εναπομείναντες γραφικοί περιλαμβάνουν εσένα και την μπάντα σου, τους συγκινημένους γονείς σου και ελάχιστους δακτυλοδεικτούμενους καθηγητές σου που επιμένουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.   



Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Έχω τα ρούχα μου

Έξι εργάσιμες είναι άδεια της πλάκας. Ειδικά όταν φεύγεις από βούρκο και γυρνάς στον ίδιο βούρκο, κάθε μέρα της θυμίζει το μαρτύριο της σταγόνας. Να τσακιστώ να φτάσω στην αγαπημένη Κεφαλονιά, να κάνω παρέα στον Νίκο, να παίξω με το σκύλο, να χορέψω τον αντι-χορό της βροχής για να μπορέσω να κάνω κανά μπανάκι και να ξεπλύνω το κορμί μου από τη μπόχα της Αθήνας. Να κάνω τέσσερις αγχωμένες βουτιές, να τα μαζέψω άρον άρον να φύγω για Σπάρτη, να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι έκανα διακοπές κι εκεί και πριν προλάβω να πω "άδεια", να γυρίσω πίσω στο μεγάλο χωριό. Το κέρδος των ημερών, ενα. Εβαλα σε τάξη αυτά που μου τη δίνουν. Όχι ότι τώρα το θολωμένο μου μυαλό είναι λιγότερο θολωμένο αλλά τουλάχιστον βγήκα από ένα πέπλο αδιευκρίνιστης δυσθυμίας. Κάτι είναι και αυτό. Έχουμε και λέμε:
Μου τη δίνει που είμαι τόσο χέστης που πλήρωσα διόδια για να πάω από την Κόρινθο στην Πάτρα. Αντί να με πληρώνουν που χρησιμοποίησα την καρμανιόλα, εγώ το θύμα σταμάτησα στα διόδια, χαμογέλασα στη νυσταγμένη υπάλληλο αντί να τη φτύσω, κατέθεσα το χαράτσι και συνέχισα το δρόμο  μου ως νομοταγής πολίτης.
Μου τη δίνει η προοπτική να αντιμετωπίζω για τα επόμενα πέντε χρόνια τον απαράδεκτο διευθυντή  μου με την ίδια δουλοπρέπεια που επέδειξα στα διόδια. Καλά ρε, θάρρος καθόλου;
Μου τη δίνει που άλλαξα το ποτό μου από γάλα με Hemo σε Southern Comfort με σόδα, αλλά η διάθεσή μου δε λέει να αλλάξει. Θα ξαναγυρίσω στο γάλα.
Με εκνευρίζουν τα υδραυλικά στο σπίτι. Και η μπανιέρα που είναι ψηλή. Και το θερμοσίφωνο που δεν έχει ζεστό νερό ούτε για να νίψω τη μούρη μου. Και που όταν ανοίγω το κλιματιστικό, κρυώνω. Και που όταν το κλείνω, ζεσταίνομαι. Και που η τσέπη της ιατρικής μου μπλούζας όλο σκίζεται και κυκλοφορώ σαν τον κατσίβελο. Και που όποτε πάω για μπάσκετ, πιάνομαι.
Με νευρίασε που ενώ βρήκα ένα δισκάκι του J.J. Cale με πέντε γιούρο στο παρακμάζον δισκοπωλείο της Σπάρτης, ήταν copy protected και δεν μπόρεσα να το ακούσω στο αυτοκίνητο. Πήγα να ρεφάρω με μια συλλογή του Coltrane, αλλά η ευφορία κράτησε όσο το Sweet Sapphire Blues. Δε λέω, κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες ο 'Trane και o Garland, αλλά το momentum είχε χαθεί...
Μου τι δίνει που θα πληρώσω 85 γιούρο για να ακούσω τον Sonny Rollins στο Παλλάς. Θα πληρώσω ένα κάρο λεφτά για να τα σκάει ο Γιαννίκος (ιδιοκτήτης του Παλλας και του ΑΛΤΕΡ) στον Τράγκα κα τη Μακρή.
Μου τη δίνει η Αριστερά. Με αρρωσταίνει, με φρικιάζει, με ανακατεύει. Ορθόδοξοι και ρεβιζιονιστές, κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί, ο Φώτης με το ΔΗΑΡΙ του (Δημοκρατική Αριστερά γαρ), η Αλέκα με τη σουίτα, ο Αλέκος ο εθνοσωτήρ, ο Αλέξης ο ισορροπιστής, ο Κύρκος, η φυσαρμόνικα του Κύρκου, τα μουστάκια του Γλέζου, οι θεωρίες της πούτσας και η βούρτσα για τις αφισσοκολλήσεις, τα πιτσιρίκια που έρχονται στο νοσοκομείο και μοιράζουν την "Εργατική Αλληλεγγύη" παραμυθιασμένα ότι όπου να 'ναι σκάει η επανάσταση. Μπαίνω συνεχώς στον πειρασμό να χτυπήσω τα κεφάλια τους στον τοίχο μπας και συνέλθουν, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα είναι μάταιος ο κόπος.
Αμ το άλλο; Να μου κάνει πλάκα ο ίδιος ο πρωθυπουργός μου και να μου φοράει καπέλο για υπουργό τον Λοβέρδο; Γιωργο, αν με διαβάζεις, please don't fuck with me.
Πάνω απ' όλα όμως, μου τη δίνει η Αθήνα. Αλλά θα της αφιερώσω μια ξεχωριστή ανάρτηση για να της τα χώσω από καρδίας.