Το να γιορτάζεις στην Αθήνα την Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο πεζοδρομώντας την Πανεπιστημίου είναι ίδιο με το να διοργανώνεις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου σε σχολείο της δημοκρατικής Σπάρτης.
Στη μεν πρώτη περίπτωση και σε ένα αξιόπιστο δείγμα εκατό ανθρώπων:
-οι εβδομήντα, στην συντριπτική πλειοψηφία τους οδηγοί, θα σε βρίζουν που τους κάνεις τη ζωή δύσκολη.
-οι είκοσι απλά θα αδιαφορήσουν.
-και οι δέκα εναπομείναντες γραφικοί θα κατεβάσουν τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους και τα ποδήλατά τους στον πεζόδρομο, υπό τα οργισμένα βλέμματα των πρώτων και τη θυμηδία των δεύτερων.
Στη δεύτερη περίπτωση και σε ένα επίσης αξιόπιστο δείγμα εκατό ανθρώπων:
-οι εβδομήντα θα σε βρίζουν. Οι μεν γονείς γιατί εισάγεις στα παιδιά τους κενά δαιμόνια προπαγανδίζοντας κομμουνιστικές ιδέες. Τα δε παιδιά, γιατί είναι παιδιά των γονιών τους.
-οι είκοσι απλά θα αδιαφορήσουν. Θα χτυπήσουν κάνα παλαμάκι αν το πρόγραμμα της μπάντας περιλαμβάνει το πιασάρικο "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" και that's all folks. Δεν πα' να χτυπάνε το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα...
-και οι δέκα εναπομείναντες γραφικοί περιλαμβάνουν εσένα και την μπάντα σου, τους συγκινημένους γονείς σου και ελάχιστους δακτυλοδεικτούμενους καθηγητές σου που επιμένουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου