Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

This is Jill Scott...

...from North Philly, ή αλλιώς η Ματούλα Ζαμάνη της Ανατολικής Ακτής. 
Στα τύμπανα ο γιος του groove Questlove, δίπλα στην καλλιτέχνιδα ραπάρει ο Black Thought και γενικώς τα περάσανε όμορφα.



Λώρη σε εκλιπαρώ. Φέρε τους Roots και εγώ δεσμεύομαι ενώπιον των πολυάριθμων αναγνωστών του ιστολογίου μου ότι θα μαζέψω τις γόπες από το Terravibe μία προς μία. 

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

iWriting On The Wall

Η κασέτα σε ένα σκονισμένο κουτί. Δεν ξέρω πώς έπεσα πάνω της, πάντως έπαιζε. Ούτε ο πατέρας μου ήξερε πότε και πού την έγραψε.
Το διπλό CD, στην προνομιακή τιμή των εννιά χιλιάδων οχτακοσίων δραχμών. Το βλέπω, εδώ δα, μπροστά μου, δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Στο εξώφυλλο, τα τούβλα δε φαίνονται και τόσο λευκά μετά από κοντά είκοσι χρόνια.  Μάλλον θα κάνω καιρό να το ξανακούσω μετά τα προχθεσινά. 
Η αφίσα στο δωμάτιο, πάντα έφευγαν τα πηχάκια. Σκίστηκε από τον αέρα του δυτικού παραθύρου και δεν αντικαταστάθηκε. Θα επανορθώσω. 
Η φωτογραφία του θείου ακουμπισμένου στην πέτρινη μάντρα έξω από το σπίτι στην Κεφαλονιά, φορώντας μπλούζα με τον Τοίχο. Άσπρη με μαύρα μανίκια και τα σκίτσα του Scarfe επάνω στα τούβλα. Η καλύτερη που έχω δει. Έχω προσπαθήσει να την βρω, αλλά μάταια. Θα ξαναψάξω και φέτος στα μπαούλα της γιαγιάς.
Το θρανίο, όλο ζωγραφισμένο με τον Τοίχο, τα χαλάσματα τα μπάλωναν στίχοι. Ο γείτονας Πέτρος διόρθωνε τις ατέλειες με επιτυχία. Δε θυμάμαι τίνος ιδέα ήταν να το ντύσουμε με αυτοκόλλητο νάυλον.
Η ταινία σε κάποια βιντεοκασέτα, η μηχανή του κιμά, τα λουλούδια που ερωτοτροπούν, οι βόμβες, η δίκη και η άθλια κρατική τηλεόραση να μπερδεύει -λογοκρίνει- τα αρχίδια (balls) με τα κόκκαλα (bones). Αιδώς...
Το μέντλεϋ με τους Λεχρίμι, το Hey You με τους Βαβελ. Αμφότερα προβάρονταν στην υπόγα, οδηγώντας τον ένοικο του ισογείου στην παραφορά.
Η ερώτησή μου αφού μου έδειξε το Is There Anybody Out There? στην κλασσική κιθάρα. "Μάκη, γιατί λες να το διαλύσανε μετά το The Wall;" "Γιατί οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τον Waters". Πολύ πιθανό.
Τα αποκόμματα από τις εφημερίδες, με τους Waters και Wright να ξεκατινιάζονται δια συνεντεύξεων. 
Οι μπλούζες, λευκές, γέμιζαν τούβλα και αδέξια γραμμένες λέξεις από έναν μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Μία δικιά μου, μία του κολλητού.
Η φωτογραφία στην επικεφαλίδα του μπλογκ. Από άλλο τοίχο αυτή. Ή μήπως όχι;  
Το αγαπημένο μου τραγούδι; Κατά καιρούς όλα του δίσκου. Τα τελευταία χρόνια, το Nobody Home. Μπορεί να φταίει το ότι I got thirteen channels of shit on the TV to choose from. Ή ότι I've got a strong urge to fly, but I got nowhere to fly to (?)
Έχω μια σοβαρή υποψία ότι η ογδόη Ιουλίου του δύο χιλιάδες έντεκα ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου.


 

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Απορία ψάλτου... Αγγελάκας!

Είμαι ο τελευταίος που θα πω κακό λόγο για τον Γιάννη Αγγελάκα και τις Τρύπες. Έχω δηλώσει απερίφραστα σε παρέες φίλων και το πιστεύω ακράδαντα ότι μαζί με το "Περιβόλι του Τρελού" του πάλαι ποτέ νεωτεριστή και νυν ξεμωραμένου Διονύση Σαββόπουλου, οι δίσκοι από τις Τρύπες , είναι ότι πιο προχωρημένο έχει παιχτεί στην Ελλάδα, τουλάχιστον στο ελληνικό ροκ. Αν αναλογιστεί κανείς και την πενία ιδεών της δεκαετίας του '90 σε Ευρώπη και Αμερική, θα έλεγα ότι τα παιξίματα του Αγγελάκα, του Μπάμπη, του Τόλιου , του Καρρά και του Ζαμπέτα μάλλον δεν είχαν ανάλογο ακόμη και σε πιο ευρύ πλαίσιο από το ελληνικό. Από την άλλη, δεν μπορώ να κάνω γαργάρα τη δεύτερη μέρα του Rockwave με τίποτα. Καλός-χρυσός ο Αγγελάκας, φίλτατος ο Ψαραντώνης, αξιοσέβαστα τα χάλκινα Μακεδονίας αλλά τι διάολο θέλουν στο Rockwave ρε παιδιά; Οι διοργανωτές προσπαθούν να ρεφάρουν το φτωχότατο φετινό line up (όπου μέχρι και νεκρανάσταση των Therapy? περιλαμβάνει), προσελκύοντας ένα πολύ ιδιόμορφο κι εκνευριστικό κοινό το οποίο κάνει θραύση στην Ελλάδα, βαθιά άμουσο κατά την ταπεινή μου γνώμη και του οποίου η φιλοσοφία συνίσταται περίπου στο "το ροκ είναι ιδέα, δεν είναι ήχος". Κολοκύθια, το ροκ είναι και μουσικό ιδίωμα αλλά επειδή οι ανωτέρω είναι αλλεργικοί στην ηλεκτρική κιθάρα κι υποσυνείδητα ή -ακόμη χειρότερα- ενσυνείδητα περισσότερο εξοικειωμένοι με την μπουζουκοκατάσταση, καπηλεύονται τον χαρακτηρισμό και βαφτίζουν ροκ τους διάφορους Θανάσηδες Παπακωνσταντίνου, Σωκράτηδες Μάλαμες, Χαϊνηδες και λοιπούς, οι οποίοι έχουν καταντήσει το άλλοθι του κάθε τσιφτετελά. Αδαείς όντες, όταν ερωτώνται τι  ακούνε από ροκ -κανονικό ροκ- σου λένε με περισσή αμετροέπεια ότι δεν υπάρχει σήμερα ροκ της προκοπής. Τι να τους πεις... Έξω γίνεται της κακιάς πουτάνας από μπάντες, αλλά βλέπετε οι Answer και οι Clutch δεν πίνουν τσίπουρα και ρακόμελα, ούτε γυρνάνε ξυπόλυτοι στην Αντίπαρο και τα Κουφονήσια. Βρε ουστ!