Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

O JJ Cale στο πάρκο της Ευαγγελίστριας

Με αφορμή την ανάγνωση της είδησης του θανάτου του JJ Cale, είπα να τινάξω από πάνω μου έστω ένα μικρό μέρος από τη σκόνη που με έχει πλακώσει και κάνει το ιστολόγιο να φαντάζει πιο εγκαταλειμμένο και από τη Νέα Ορλεάνη μετά το πέρασμα του τυφώνα Κατρίνα και να γράψω δυο γραμμές. Δε σκοπεύω να ξεσκουριάσω με επικήδειους για τον συμπαθέστατο Cale. Δεν ήμουν ποτέ ειδήμων της μουσικής του, αν και συναντιόμασταν συχνά-πυκνά, είτε στους δίσκους του λατρευτού μου Slowhand, είτε σε αυτούς των Lynyrd Skynyrd, είτε τέλος όταν η αρμάδα των Mule επέλεγαν να διασκευάσουν το προσωπικό αγαπημένο Cajun Moon. Πέραν αυτών όμως, ο μακαριστός είναι καταδικασμένος να μου στοιχειώνει τη μνήμη για έναν άλλο, άκρως λακωνικό λόγο. 
Πρέπει να ήταν πριν καμιά δεκαριά χρόνια, καλοκαίρι, όταν για να σκοτώσω αυτές τις μίζερες πρώτες βραδινές ώρες μέχρι να αρχίσω να πίνω μπύρες χωρίς τον κίνδυνο η αδυσώπητη κοινωνία να με  χαρακτηρίσει μπεκρή, κατέληξα με έναν καλό φίλο στο πάρκο της μητρόπολης, το οποίο είχε παραχωρηθεί σε τοπικό ωδείο για να παρουσιάσουν εκεί οι σπουδαστές του την καλοκαιρινή τους γιορτή. Δεν πίστευα σε τίποτα, δεν ήλπιζα σε τίποτα από το σόου, ήμουν ελεύθερος. Είχα γνώση του τι σημαίνει γιορτή ωδείου στην επαρχία. Απλά πετάμε στο πάλκο τα πιτσιρίκια να παίξουν ότι τα φωτίσει ο θεός Απόλλωνας και να τα αποθεώσουν από κάτω μανάδες, πατεράδες, θειάδες, παππούδες και γιαγιάδες ωσάν να άκουγαν τον Marcus Roberts. Παρόλα αυτά, το πάρκο ήταν -και είναι πολύ- όμορφο με ένα μάλλον πεύκο -είμαι τραγικά ανεπαρκής στο να αναγνωρίσω στοιχειώδεις φιγούρες της εγχώριας χλωρίδας- να δεσπόζει, το οποίο ταλαιπωρείται συστηματικά επί έτη στολιζόμενο με χρωματιστά πανηγυριώτικα λαμπιόνια μεγέθους όσο και το κεφάλι μου, ανεξαρτήτως περίστασης. Απορώ που γράφω καλά λόγια για τον εν λόγω χώρο, καθώς λίγα χρόνια πριν από το δρώμενο που περιγράφω, εκεί είχε λάβει χώρα το μουσικό βατερλό εμού και αδερφικών μου φίλων, σε μια ανεκδιήγητη συναυλία με πολύ παρασκήνιο και ακόμα περισσότερο γέλιο. Περασμένα ξεχασμένα, καλή καρδιά και πάμε παρακάτω. Εκεί λοιπόν που εμείς σκοτώναμε την ώρα μας και οι μικροί μας φίλοι έστηναν στο απόσπασμα το αφαν γκατέ της παγκόσμιας μουσικής, ο ολίγον φαφλατάς υπεύθυνος της σχολής ανακοίνωσε με καμάρι που όμοιό του δε θα είχε ούτε αν παρουσίαζε τους Allman Brothers, ότι θα ακολουθούσε η ροκ μπάντα της σχολής. Συνέχισε λέγοντας ότι το εναρκτήριο τραγούδι του προγράμματος θα ήταν το γνωστό και μη εξαιρετέο Cocaine του JJ Cale. Όλα καλά ως εδώ. Εύκολο κομματάκι, σκέφτηκα, καλή επιλογή για αναδυόμενους ροκ αστέρες. Ποιος μπλέκει τώρα καλοκαιριάτικα με Hendrix και άλλα άκρως απαιτητικά ακούσματα. "Όμως" αναφωνεί ο υπεύθυνος, αποσπώντας μου την προσοχή από την καταδικασμένη σε ήττα μάχη μου με τα κουνούπια, "επειδή σκοπός της σχολής δεν είναι να προσφέρει απλά μουσικές γνώσεις αλλά και να διαπαιδαγωγεί συνάμα, θα τροποποιήσουμε τους στίχους και στη θέση του σατανικού ναρκωτικού Cocaine, θα αναφωνούμε όλοι μαζί So pray". Κοιταζόμαστε με τον κολλητό, ξαναστρέφουμε το βλέμμα προς τη σκηνή περιμένοντας να ακούσουμε κάτι σαν "έλα ρε μαλάκες, πλάκα έκανα", αλλά μάταια. Η μπάντα είχε αρχίσει να εκτελεί ποικιλοτρόπως το κομμάτι και όπως κυλούσαν τα μέτρα και φτάναμε στο σημείο που ο τραγουδιστής θα καλείτο να θάψει την κοκαΐνη κάτω από προσευχές υπό το βλέμμα πάντα της οικοδέσποινας Ευαγγελίστριας, ένιωθα σαν να πηγαίνω καρφί σε μαντρότοιχο χωρίς φρένα. Οι προσευχές μου δεν εισακούστηκαν, έπαιζα άλλωστε εκτός έδρας -και σε τι έδρα, κανονικό Μπερναμπέου- και τελικά το άσμα του Cale μεταμορφώθηκε με ελάχιστη προσπάθεια και σπαρτιατικώ τω τρόπω σε ορθόδοξο ύμνο. Και πέρασαν αυτοί καλά κι εγώ χειρότερα, καθώς κλήθηκα να ανταπεξέλθω στο χτύπημα με υπέρμετρη κατανάλωση ζύθου με όλα τα δεινά που αυτός προκαλεί σε ουροποιητικό και νευρικό σύστημα. Μια απορία μόνο έχω εδώ και τόσα χρόνια αναπάντητη. Αφού ρε άνθρωπε ήθελες να ευχαριστήσεις τον ορθόδοξο μουλά για την παραχώρηση του πάρκου ή δεν ξέρω κι εγώ για ποιον άλλο λόγο, έπρεπε να διαλέξεις το Cocaine για τη ροκ ενότητα της βραδιάς; Τόσα γκόσπελ υπάρχουν που υμνούν το μεγαλοδύναμο, χάθηκε να βρεις ένα απ' αυτά; Τι σου λέω τώρα θα μου πεις. Εσύ είσαι ικανός να τροποποιήσεις και το Mr. Crowley και να το φέρεις σε χριστιανικό mood. Ρε μπας και ήταν κάπου εκεί κοντά ο Σαββόπουλος και εμπνεύστηκε όλες αυτά τα αίσχη τα χρόνια που ακολούθησαν; 
Όπως και να έχει, Mr. Cale, thanks for the memories...!

Τον Νίκο Μαμαγκάκη τον έμαθα πρώτη φορά με αφορμή το θάνατό του πριν από λίγες ημέρες, αλλά πρόλαβα ήδη να αγαπήσω μια φράση του: «Η ζωή δεν είναι μόνο καθωσπρεπισμός. Είναι απ' όλα, είναι και χυδαιότητα. Φτάνει να είναι στη σωστή δόση. Αυτό είναι νομίζω το ζητούμενο της ζωής. Αν δεν το παραδεχτείς, είσαι καταδικασμένος»       

7 σχόλια:

  1. Επειδή είσαι τρελός, αλλά και εγώ είμαι εξίσου, θα συμβάλλω στην λεπτομερέστερη ανάκληση του ψυχεδιλικού, οπωσδήποτε, συμβάντος, όχι μόνο υπενθυμίζοντας σου το ειρωνικό μειδίαμα ΤΟΥ rock star της Σπάρτης, αλλά και κάτι άλλο: ότι το κομμάτι είχε παρουσιαστεί ως κομμάτι Clapton, γεγονός που πίστευα μέχρι σήμερα πως ισχύει!

    Πάντως, δεν θα μπορούσε να παίξει Hendrix, γιατί κατά περίπτωση, δύναται να είναι πιο αμαρτωλός:
    http://www.youtube.com/watch?v=j_Di2zZNYgo

    χαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρε συ, αναρωτιόμουν με Λιόκο πριν λίγο. Μαζί ήμαστε σε αυτό το σκηνικό; Γιατί μου βρωμάει για Κανέλλο; Είχε πάντως πολύ πλάκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν πάρα πολλοί ρε συ! Όλοι ήμαστε. Καθόμασταν πολύ πίσω, σχεδόν στο δέντρο!

      ΥΓ: Πρόσφατα, πέτυχα σε τοπική εφημερίδα επιστολή του διοργανωτή - ιδιοκτήτη του ωδείου: Συνέχαιρε τον Δήμο Αρεόπολης που προτιμά τους (κατά κυριολεξίαν όμαιμους) λάκωνες καλλιτέχνες, σε αντίθεση με τον Σπαρτιατών, που τους αποκλείει, ενώ παχυλά αμείβει Αθηναίους.

      Σχετικά, λεκτέα τα εξής:

      Υπήρξε πράγματι συμβληθείς (βάσει του ιδιωτικού, όχι του ...εκλογικού, δικαίου) με Δήμο που πληρώθηκε;!

      Πόσο καιρό έχεις να εκτεθείς σε τοπικό τύπο; Θύμισέ μου από κοντά, να σου πω διάφορα που είχα δει διαβάζοντας έκθεση εκεί που Ο rock star διάβαζε χημεία (στην οπίσθια όψης της φιάλης της χλωρίνης)!





      Διαγραφή
  3. Κολλητέ μου φανταστικό το κείμενο.. Με αφορμή την υποσημείωση σου για τον Μαμαγκάκη, έχω να σου δηλώσω οτι πρόσφατα έκανα ψυχοκοινωνική υποστήριξη σε έναν ωφελούμενο μου ονόματι Μαμαγκάκης, ο οποίος σχετίζεται άμεσα με τον αείμνηστο.. Γενικό συμπέρασμα: Παντού είναι ένας ΠΟΤΗΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου ρε Πότη με τις μαλαγανιές σου! Όσο για το γενικό συμπέρασμα το οποίο και προσυπογράφω με χέρια και πόδια, είναι γνωστοί τοις πάσι. Πότης ποιότης!

      Διαγραφή
  4. Χαχα! Εξαιρετικό! Η συγκεκριμένη ανάμνηση με έχει στοιχειώσει κι εμένα και την ανακάλεσα επίσης πρόσφατα. Έχω την εντύπωση όμως ότι ο στίχος ήταν "go pray" (τράβα προσευχήσου), πράγμα που κάνει την όλη σκηνή λίιιιγο πιο αστεία. Να είσαι καλά Κώστα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το φοβερό και πολύ συγκινητικό πάντως είναι ότι παρόντες σε αυτό το σκηνικό υπήρξαν πολλοί καλοί και αγαπημένοι φίλοι, όπως αποδεικνύεται σιγά σιγά! Όλα τα χρόνια ήμουν βέβαιος ότι η διασκευή ήταν So Pray, αλλά όντως το "τράβα προσευχήσου" είναι καλύτερο. Εκτός αν ισχύει αυτό που ανακάλεσε ο Χρήστος, ότι δηλαδή η Ευαγγελίστρια δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το θαύμα της και ο τραγουδιστής έμεινε στο CoPray, κάτι σαν "συν-προσευχήσου" δηλαδή!

      Διαγραφή